Çanakkale Öğretmen Okulu 'nda tanıştığımız arkadaşlarımızdan birisi olan ve yıllar içinde dostluğumuz ve arkadaşlığımızın devam ettiği güzel insanlardan birisi de Bursa, Mustafakemalpaşa ilçesinde yaşayan Sayın Kemal Duman Arkadaşımızdır...
Arkadaşımız, bir vesileyle Çanakkale' ye gelmiş. Tabii ki bundan benim haberim yoktu. Beni, telefonla aradığında da, görüşmek için bulunduğum yerden hızlıca hareketle onun bulunduğu yere gittim.
Arkadaşımızla , yüz yüze görüşmediğimiz süre neredeyse çeyrek asra ulaşacaktı. Tekrar görüşmüş olduk.
Bu, kardeşler buluşmasıydı... Kuçaklaştık ve hasret giderdik.
Tabii ki telefonla sosyal medya aracılığıyla da görüşüyoruz.
Bu görüşmelerimizde zaman kavramı da önemli değildi.
Biz, her zaman görüşüyoruz.
Peki! "Ne konuşuyorsunuz?" diye sorarsanız, cevabım;ülke meseleleri ile doğru bilgiye ulaşmak için gösterdiğimiz gayrettir...
Önce, doğru şeyler söylenmeli... Doğru, bize batsa da dünya görüşümüze ters gelse de doğru söylenmeli... Biz de hep onu yapıyoruz...
Hani, ama, fakat, lâkin gibi sözcükler bizim tarafımızdan kullanılmaz. İkircikli söylem olmaz. Net bilgi neyse o..
Tabii ki Türkiye, Türk Ülkesi, Türkçe, Türk Toplumu, Atatürk, Türk Vatanı, Türk Çocukları ve Türk Tarihi genel önceliğimiz...
Kemal, huzur verici, hatırnaz, beyninin arkasında başka bir zamir taşımayan bir kişilik. Dostum, Arkadaşım, demekten mutluluk duyduğumuz bir Yoğurtçu (Çanakkale Öğretmen Okulu Öğrencilerinin Lâkabı, genel halk tabiri) arkadaşımız...
Bu nesil, Öğretmen Okulu Ruhu'yla yetiştiği için de çok okuyan, araştıran bir nesil... En gençleri bile şimdi altmış beş yaşlarında... Yani, dünya hırslarından azade bir hayat içindeler.
Ben, genellikle küçük adlarımızla hitap etmeyi severim ve hep sınıftaymış gibi bir atmosferi özlerim. Tabii ki yabancılar
yanında ve resmi toplantılarda, Arkadaşlarımıza, "Bey ve Hanım" sözcükleriyle hitap ederiz.
Bir de Arkadaşlarımızı tanıdığımız günden bu yana, aynı muhabbetle sever ve saygı duyarız...
Bunlar, cinsiyeti önemli değil, hep bizim kardeşimiz olmuşlardır... Benim, oğlum açısından erkek arkadaşlarım, "Amca" kız arkadaşlarım da "Hala" dır.
Sayımız, her geçen gün azalmaktadır...
Yine, Eski Taş Mektep, hatıralarımızı hâlâ yaşatıyor. 1971 yılında taşındığımız diğer okulumuz ise yıkıldı. Orada oluşan hatıralarımızda şahitlik yapan yapılar kalmadı...
Sadece, diktiğimiz ağaçlar kaldı...
Öğretmenlerimizin büyük çoğunluğu vefat etti. Onları hayırla ve sevgiyle hatırlıyoruz. Sağ olan Öğretmenlerimize de sağlıklı, huzurlu ve mutlu bir ömür dilerim. Var olsunlar...
Kemal'le yine hoş sohbet ve bilgilendirici saatler yaşadık. Tabii ki önceliğimiz hep sağlıklı kalmak üzerine oldu.
Ben de bu vesileyle bütün Arkadaşlarıma sağlıklı, huzurlu ve mutlu bir ömür dilerim...
Kemal, sınıf Arkadaşımız Halime'yle evli olduğundan da bizim "Enişte" miz olur...
Bu vesileyle Duman Ailesine sağlıklı, huzurlu ve mutlu bir ömür dilerim.
Kemal 'ciğim, "sen çok yaşa!" emi...
Sağlıklı günlerde tekrar görüşmek dileğiyle...
Var olun.
Gönülden selamlar...
